نا موجود

آذر 62 بعد از پایان عملیات والفجر 4 و تحویل منطقه ارتفاعات کانی‌مانگا و لری به یگان‌های پدافندی، من و مهدی جزو آخرین نفراتی بودیم که داشتیم منطقه را ترک می‌‌کردیم. در حین حرکت با آمبولانس فرماندهی، همین‌طور که داشتیم از ارتفاعات لری پایین می‌آمدیم، دانه‌های برف آرام آرام روی شیشه‌ی ماشین می‌نشست.  
یک سال بعد، زمانی که مهدی به شهادت رسید و عملیات در منطقه‌ی دوپازا لغو گردید، باز بارش برف منطقه را سپیدپوش کرده بود. یاد برف سال گذشته افتادم. یاد یک سال فراز و نشیب فرماندهی مهدی، تلاش‌های بی‌وقفه‌اش در خیبر با آن همه موانع غیرقابل عبور، جدیتش برای عملیات در پاسگاه زید و متعاقب آن حرکت به غرب کشور برای عملیات جدید، یاد تمام بی‌خوابی‌ها و خستگی‌اش، شوخی‌ها و روحیه‌ی شادش، غم‌ها و ناراحتی‌ها در فقدان رفقای شهیدش، یاد همه‌ی این‌ها برای کسی که در کنار مهدی بود و این لحظات را چشیده بود، از این جوان بیست‌و‌چهار، پنج ساله مجاهدی بزرگ و خستگی‌ناپذیر برایم مجسم می‌کرد.