برشی از متن کتاب:

...كمی آن طرف‌تر، نشسته، دو زانویش را بغل كرده وهای‌های گریه می‌کرد و می‌گفت: «خدایا! ما چه جوری جواب اینا رو بدیم؟»

رفتم دستم را گذاشتم روی شانه‌اش و گفتم: «حسین آقا، بریم؟» نگاهی به من کرد وگفت: «ما فرمانده‌ی ایناییم؟ اینا کجان، ما کجا! اون دنیا خدا ما رو نگه نمی‌داره، بگه جواب اینا رو چی می‌دی؟»

دوباره گفتم: «پاشید بریم.» همین‌طور که نشسته بود،

گفت: «پاهام داره می‌لرزه، نای بلند شدن نداره.» می‌خواست زمین را چنگ بزند، نمی‌دانست برای خودش گریه كند یا برای آن شهید.

زیر بغلش را گرفتم و هر طوری بود بلند شد و حرکت کردیم.